The great firewall of China, Kung Fu en kamelen

We zitten op het vliegveld van Dunhuang en hebben wat vertraging door weersomstandigheden. Naar buiten kijkend zie ik niks bijzonders en Linda verteld me dan ook dat ze gelezen had dat vertragingen hier altijd door weersomstandigheden veroorzaakt worden. "Omdat mensen anders geld terug kunnen vragen" zegt ze. Klinkt plausibel. Een voordeel van de vertraging van een paar uur is wel dat ik wat tijd heb om aan dit blog te beginnen voordat we naar Chengdu vliegen, so here we go.

Even een tijdje terug, want mijn verhaal eindigde in de trein naar Pingyao. Waar Linda dus haar cola incidentje had (dit gebeurde overigens nog een aantal keer, maar dat terzijde).
Pingyao was inderdaad echt een oud stadje. Nouja, er was wel weer een flinke moderne stad omheen gebouwd, maar het originele Pingyao met stadsmuren voelde wel als een plaats op zich. Ooit was het een welvarende stad, zelfs het financiële centrum van China. Maar het faillissement van de laatste dynastie van China in 1911 en de opkomst van Hong Kong en Shanghai als financiële centra zorgde ervoor dat de stad zich niet meer ontwikkelde en eigenlijk een beetje stil in de tijd is blijven staan. Vergelijk het een beetje met de manier waarop Brugge in België zijn karakter heeft behouden.
Bijzonder is het om te bedenken dat iets meer dan 100 jaar geleden, het financiële hart van China ongeveer zo groot was als een klein dorp in Nederland nu. Misschien wel te vergelijken met Nieuw-Vossemeer als je daar stadsmuren omheen kan bedenken. Tegenwoordig zijn het allemaal gigantische steden met alleen hoogbouw en miljoenen inwoners, wat aangeeft dat er afgelopen eeuw echt heel veel is veranderd.
We verbleven in een van de oude traditionele huizen met binnenplaats en hadden een leuk kamertje dat lekker Chinees was ingericht. Met die uitvalsbasis hebben we 2 dagen lekker door de straatjes gestruind, over de stadsmuren gewandeld en verschillende oude gebouwen bekeken. Waaronder natuurlijk wat tempels maar ook oude banken en het oude rechtsgebouw, waar een rechtszaak werd nagespeeld zoals deze meer dan een eeuw geleden geweest zou moeten zijn.
Omdat het lekker toeristisch was, dachten we maar eens gebruik te maken van een van de vele massage sallonnetjes die er daarom toch waren. Terwijl Linda een scraping massage kreeg waarna het leek alsof ze door 3 chinezen met honkbalknuppels in elkaar was geslagen, keek ik tijdens mijn massage naar het Chinese nieuws. Het was niet te verstaan omdat mijn Chinees beroerd is, maar door beeld en af en toe wat Engelse ondertiteling kan je er toch wel het belangrijkste meekrijgen. Wat ik eruit opmaakte, mede omdat sommige dingen er letterlijk in het Engels stonden, was het volgende:
"Rusland en de VS staan op het punt van een nieuwe koude oorlog. De nieuwe ontwikkelde Russische kernwapens zijn geïnstalleerd waarmee ze de VS proberen te imponeren. Het conflict zou zelfs al hoog oplopen door alle gebeurtenissen in het Midden-Oosten tussen de VS en Rusland."
Redelijk verontrustend nieuws wat ik nog niet eerder had meegekregen - Het deed ook m'n wenkbrauwen een beetje fronsen. Kort onderzoek op Nederlandse nieuws-sites leverde ook weinig op en mijn vermoeden werd helemaal bevestigd toen we naar
vliegveld gereden werden en de chauffeur uitlegde dat het nieuws niet altijd 100% betrouwbaar was.

We wisten dat er censuur was op het nieuws dat verspreid werd, maar ik dacht eigenlijk dat dit zich beperkte tot het weerhouden van informatie voor de Chinezen.
Alle websites en diensten die niet de censuur verzorgen die de Chinese overheid graag wil, worden namelijk geblokkeerd. Net als de websites en diensten die niet hun data opslaan in China, wat ik dan op zich weer niet heel gek vind.
Dit betekent dat bijvoorbeeld de websites en diensten van Facebook en Google niet werken. Sinds kort is de censuur zelfs nog verder aangescherpt, omdat vanaf 18 tot 28 oktober de communistische top bijeen gaat komen. Dat betekent dat nu onder andere ook WhatsApp, wat het eerder verrassend nog wel deed, nu ook al een tijdje niet meer werkt en dat ik lekker ouderwets moet gaan sms'en om contact te houden met mensen. Een mede backpacker noemde het daarom al gekscherend 'The great firewall of China', een wel toepasselijke naam vond ik zelf.
De Chinezen gebruiken zelf allemaal WeChat. Je kan er naast mee chatten ook mee betalen, taxi's regelen en het lijkt verder ook heel veel weg te hebben van Tinder en Facebook zover ik heb kunnen zien. Ik heb het zelf niet kunnen installeren omdat natuurlijk ook de Google PlayStore geblokkeerd wordt en ik dus geen nieuwe apps kan installeren. Maar het zou me zeker niks verbazen als veel Chinezen alleen WeChat gebruiken en verder geen browser op hun telefoon hebben omdat het zo veelzijdig is. Het lijkt de ultieme app. Het lijkt, want het gemak heeft wel een keerzijde, WeChat is namelijk in opdracht van de Chinese overheid ontwikkeld. Wat dat precies inhoud weet ik niet zeker maar durf ik wel te raden: Iets met een grote broer en dingen in de gaten houden.
Overigens vind ik het professioneel wel indrukwekkend dat de overheid een app laat maken die meer dan een miljard mensen met plezier gebruiken. In Nederland is niet alles even fijn om te gebruiken als het van de overheid vandaan komt.

Een dag later werden we wakker in Xi'an, een paar honderd kilometer zuidelijker van Pingyao. Ook ooit een oude hoofdstad, maar tegenwoordig voornamelijk bekend vanwege het Terracotta Leger wat een van de bekendste attracties in het land is.
Zelf noemen ze het gekscherend het achtste wonder van de wereld, zover zou ik zelf nog niet willen gaan. Alhoewel het natuurlijk wel heel erg indrukwekkend is om te zien. De grootste puzzel van de wereld durf ik het wel te noemen, aangezien ze na vondst in de jaren 70 nog steeds scherven van versplinterde terracotta beelden aan elkaar aan het lijmen zijn. Om zo het leger, dat de eerste keizer van China bouwde om hem te beschermen in het hiernamaals, nog verder in oude glorie te herstellen. De werkplaatsen van de mensen die daar mee bezig zijn staan tussen de beelden, dus je krijgt wel een goed beeld van hoe lastig het klusje is. Zeker omdat alle stukjes van de puzzel ook nog maar eens gevonden moeten worden...
Nadat we de stad rondliepen en de eerste regenbuitjes van de vakantie over ons heen gekregen hadden, hebben we de oude stadsmuur rondgefietst. Bovenop kon je mountain bikes huren, die overigens wel allemaal van het formaat waren dat de gemiddelde brugklasser al zou zeggen dat ze net te klein waren. Want ja, Chinezen zijn nu eenmaal zelf niet zo groot. Het ritje van 13 km was dus niet heel comfortabel, maar wel ontspannend en hobbelend over de steentjes gaf het een goed beeld van hoe Chinese steden er tegenwoordig uitzien. Een heel klein beetje oud, veel hoogbouw, soms 40 dezelfde flatgebouwen naast elkaar en veel nieuwe flats in aanbouw. Vanuit de trein hebben we ook al een aantal keer gezien dat er hele buitensteden aan flats bijgebouwd worden. Ik schat dat er op dit moment per stad minstens 5 tot 10% van de huidige wooncapaciteit al extra in aanbouw is. Dat klinkt misschien niet als veel, maar bedenk nog even hoe groot de steden hier al zijn.
Wat er de afgelopen jaren is opgeleverd staat op het moment volgens een Chinees die ik in het vliegtuig sprak voor 70% leeg, maar veel van die lege appartementen worden door Chinezen wel gekocht in de hoop het over een paar jaar met veel winst te verkopen. Met de geboorte regulering die ze nog steeds in bepaalde vorm hebben en het feit dat mensen hier net als in Europa steeds minder kinderen nemen, lijkt een vergrijzing en overschot aan woningen een logischer gevolg. Het lijkt er voor mij sterk op dat ze veel mensen in de bouw gewoon aan het werk willen houden en dat er woningen gebouwd worden die niet echt nodig zijn. Het lange termijn plan is me in ieder geval niet helemaal duidelijk in, maar misschien begrijp ik het gewoon niet goed genoeg en bekijk ik het iets te simplistisch.
De laatste avond in Xi'an hebben we doorgebracht in het theater en hebben we een show gezien vol dans en muziek uit een tijdperk dat de Chinese cultuur floreerde. Ondanks dat ik het idee had dat we in een aflevering zaten van "We zijn er bijna" op omroep MAX, de zaal zat namelijk half vol met westerse bejaarden, was de show echt prachtig en het enige wat ik er op kon aanmerken is dat het niet lang genoeg duurde.

We vervolgden onze reis en gingen oostwaarst richting Shaolin tempel, met daartussen een korte stop in Luoyang waar we een dag zijn gebleven om de Longmen grotten te bekijken.
De grotten leken heel erg op de grotten die we in de buurt van Datong hadden gezien, al was het geheel misschien wat grootser. Zonde was dat ook hier het merendeel van de boeddha's en andere beelden gesloopt waren door de rode garde, gestolen door Japanners in de tweede wereldoorlog of nu te vinden zijn in de VS. Wat misschien honderden tot duizenden lege, in de rotswanden gemaakte, nissen achterliet.
Gelukkig was wat er overbleef nog steeds indrukwekkend en hebben we er een middagje heerlijk kunnen rondslenteren. Warm was het wel, ijsjes smolten binnen 2 minuten van het stokje af waardoor we allebei niet zoveel zin meer hadden in de graftombes die een stuk verder na een korte klim te bekijken waren. We hadden even genoeg gezien voor vandaag.

Na een avondje film en airco pakten we onze spullen en stortten we ons in de mierenhoop die het busstation van Luoyang was. Tussen alle schreeuwende Chinezen probeerden we te vinden waar we kaartjes konden kopen richting de Shaolin tempel, maar niemand sprak Engels en alles stond in het Chinees aangegeven. We hadden wat onduidelijke aanwijzingen vanuit het hostel gekregen waardoor we maar een rij kozen in de hoop dat het de juiste was, ondertussen werden we lastig gevallen door irritante Chinezen die luidt schreeuwend 'Shaolin, Shaolin!' aan ons trokken om ons dure privé tourtjes richting de Shaolin tempel aan te smeren. Gelukkig hadden we snel kaartjes in onze handen naar hopelijk de Shaolin tempel, nu de bus nog vinden!
Tussen wat ruziënde mensen dook er plots een kerel op, wijzend naar zijn Chinese naamkaartje waar we natuurlijk helemaal geen kaas van konden maken, wild gebarend dat we hem moesten volgen. Toch geen idee hebbend van waar we heen moesten volgden we hem maar door de meute Chinezen richting, verrassend genoeg, de bus die we moesten hebben. Het bleek onze buschauffeur die ons, al rochelend (minstens elke vijf minuten vloog er een mooie groene kwak met bijbehorend geluid uit het raampje naar buiten), netjes richting Shaolin bracht.

We hadden voor twee nachten een hostel geboekt wat op het terrein zelf lag, wat betekende dat we geen taxi konden pakken want die mochten daar overdag niet komen. Dus een flinke wandeling over het Kung Fu terrein was de enige optie die ons restte. Het was nog steeds snikheet en de backpacks werden door alle inspanningen al snel erg oncomfortabel, het werd zelfs nog zwaarder toen we na 20 minuten nog een klimmetje van een kleine kilometer moesten maken. Met een stijgingspercentage van op sommige plekken zo'n 25% en een brandend zonnetje vol op het hoofd had vooral Linda het even zwaar. Onder het oog van trainende Kung Fu leerlingen en meesters gaf ze echter niet op en liepen we in een ruk door naar boven. Waar onder luide verwensingen, want ik had nu eenmaal het hostel geboekt, Linda tot ShaoLinda werd omgedoopt.
Ons Hostel lag wel echt pal tussen de Kung Fu scholen en overal om het gebouw waren vooral jonge mannetjes en hier en daar een meisje in de brandende zon aan het trainen. Sommigen echt niet ouder dan 3 of 4 jaar, maar bloedfanatiek.
Ik heb me laten vertellen dat ze 6 uur per dag trainen, 3 uur per dag school hebben en de rest van de dag vullen met overige klusjes. Dit doen ze elke dag en dat 11 maanden op een jaar. De overige maand mogen ze terug naar huis. Een redelijk strak trainingsschema zou je dus kunnen zeggen.
De Shaolin tempel ligt op een hoog plateau tussen voor de Chinezen een aantal heilige bergen. We wilden via een van de twee kabelbanen nog even van het uitzicht op een van de bergtoppen genieten. Eenmaal boven bleek er een 4 uur durende route te liggen uitgehakt in de bergwanden, die richting een tempel ergens ver aan de horizon liep. Even genieten was er dus niet bij, al konden we helaas niet de hele route doen aangezien het al half 4 was en de kabelbaan na half 6 niet meer naar beneden ging. Jammer, maar we hebben ons alsnog twee uur vergapen aan de prachtige uitzichten die we wel hebben kunnen zien. Ik durf te stellen dat dit een van de mooiste plekken in China is die we bezocht hebben.
In de avond hebben we nog een rondje gedaan over de massale trainingsvelden die er overal waren. Er lopen blijkbaar ongeveer 30.000(!!) studenten rond, dus bedenk even wat een ruimte die nodig hebben. We hebben ze natuurlijk niet allemaal gezien, maar 1000 tot 2000 toch zeker. En aangezien ze geen westerse toeschouwers gewend zijn, hebben we weer redelijk wat 'hello's' mogen uit wisselen terwijl we aan het kijken waren hoe ze onder andere met hun (nep)zwaarden en andere wapens aan het oefenen waren.

Na een vermakelijke Kung Fu show in de morgen gingen we op weg naar de Shaolin tempel zelf, want het waren de Shaolin monniken die Kung Fu gebruikten om hun tempel te verdedigen. Wat het de bakermat maakt voor de mainstream sport die het nu is. Ik geloof ook niet dat veel van de studenten nog echt praktiserend boeddhist zijn, ze beoefenen vooral hun sport.
Nadat we even in de rij hadden gestaan scande een monnik ons kaartje (Je moet echt overal voor betalen in China), en nog eens omdat de eerste keer niet lukte. De tweede keer lukte echter ook niet, waarop hij ons indringend aankeek en met een simpele 'NO!' duidelijk maakte dat we niet welkom waren. Ik probeerde nog te vragen waarom niet, maar een nog duidelijkere 'NO!!' liet niks te wensen over. We moesten wieberen.
Een lange tocht via verschillende mensen die ons overduidelijk niet wilden helpen, leerde ons wel dat het kaartje wat we de dag ervoor kochten maar 1 dag geldig was. Moesten we maar een nieuwe kopen die vrij prijzig was, terwijl we de rest al hadden gezien. Hadden we niet heel veel trek in.
Na nog wat aandringen mochten we uiteindelijk via het hostel voor een derde van de prijs toch naar binnen, want je kon ook blijkbaar losse kaartjes voor de tempel alleen kopen. Oké, soms is het toch wel handig om wat Chinees te kunnen.
Na nog een heilige bergtop te hebben beklommen en een prachtige show gezien te hebben waarin de dagelijkse Shaolin zen rituelen uitgebeeld werden. Zat onze tijd er hier weer op en gingen we weer op pad.
Via een taxi naar Luoyang, een trein terug naar Xi'an en een vliegtuig om het laatste stuk te overbruggen, landden we 's avonds laat in Dunhuang. Midden in de woestijn. Net voordat we bij onze slaapplaats aankwamen konden we de kamelen al ruiken die in de stallen stonden rond ons guesthouse. Zeker wat anders dan de afgelopen dagen, we hadden er zin in!

De morgen begon heel erg fris en fruitig. Zoals het meestal in de woestijn 's nachts goed afkoelt, deed het dat hier ook. Een vestje was geen overbodige luxe geweest.
Na een korte wandeling tussen de kamelen en druivenstruiken door, ontbeten we wat met een lekker meloentje na zodat we gesterkt de woestijn in konden. Een steenworp verderop lag immers de beroemde maanvormige oase waar we vandaag heen zouden gaan.
We waren niet de enigen die dat idee hadden, het was goed druk in de woestijn. Al stak de mensenmassa toch redelijk schril af tegen de gigantische zandduinen die het begin van de Taklamakan woestijn aangaven. De kamelen waren ook allemaal van stal gehaald en we bedachten dat het leuk was om het tochtje naar de oase per kameel te doen.
We mochten aansluiten in de karavaan die al honderden kameelrijders groot was en gingen hobbelend op weg het zand in. Linda bleek een leipe kameel te hebben, die lekker liep tegen te stribbelen en af en toe wat wild geblaat de wereld in stuurde (soort zoekt soort zeggen ze toch?). Na een kilometer of 2 bogen we af en begonnen we langzaam terug te lopen, geen enkeltje oase dus. Gewoon een rondje woestijn op een kameel. Nou ja, ook prima. De kameel van Linda wist zich op de terugweg los te breken van zijn voorganger en had overduidelijk geen zin meer om aan te sluiten in de parade, met een kort welles nietes spelletje tussen kameel en karavaanleider tot gevolg. Linda vond het geen leuk spelletje en keek maar een beetje benauwd in het rond, gelukkig was de kameel snel gevangen en hobbelden we weer verder naar beneden.
De oase bleek 100 meter verderop te liggen, aan het einde van het verharde pad, achter de eerste zandduin. Niet helemaal het beeld wat ik bij een oase had, maar toen we er eenmaal waren leek het wel net alsof we midden in de woestijn stonden. Redelijk indrukwekkend toch al die zandduinen om je heen.
We hebben nog even rondgewandeld en een duin in 3 etappes opgeklommen. Want in het mulle zand 200 meter klimmen is toch een vrij pittige opgave. Daarna zijn we sandboardend naar beneden gegaan en vonden we het wel even goed, het begon ondertussen toch al goed warm te worden.

De volgende dag hadden we een auto met chauffeur gehuurd voor een hele dag om wat plekken in de Gobi woestijn te bezoeken. Nog een woestijn? Jep, China heeft er wel een paar. Een stuk of 12 geloof ik zelfs, naar mijn idee zijn die samen groter dan een derde van het landoppervlak.
We wilden alleen maar een paar oude restanten van de Chinese muur bezoeken, maar er waren nog een paar andere bezienswaardigheden die we niet mochten missen. Welke dat waren? Geen idee, want tot zover duurde het gesprek al bijna een half uur omdat ons gesprek via een vertaal app liep, die niet echt geweldig vertaalde. We lieten ons wel verrassen, we hadden de auto toch voor de hele dag.
De chauffeur was er vroeg en de muziek ging aan. Een goedkope beat met wat synthesizers klonk uit de auto boxen, het zou me niks verbazen als hij zelf wat in elkaar had geknutseld met Magix Music Maker 2000.
Na een paar uur door de woestijn te zijn gereden kwamen we aan bij een nationaal park en ging de beat uit, eindelijk! Het begon nogal eentonig te worden.
Het park bestond uit een gebergte dat door erosie wat bijzondere vormen had aangenomen. We konden er met een tourbus binnen een ruim uur doorheen, zodat we de mooiste plekken in ieder geval hadden gezien. Daarna konden we terug onze taxi in richting de volgende stop.
De Gobi woestijn was anders dan de Taklamakan, geen grote duinen en overal zand zover je kan kijken. Maar meer een grote droge steppe, waar je in de verste verte niets kunt zien als je er middenin staat. Het landschap was in ieder geval net zo eentonig als de megamix die weer aanging (hij zou helaas ook niet meer uitgaan) en we waren dan telkens ook best wel blij dat we even de auto uit konden om de oude restanten van de muur of andere dingen te gaan bekijken.
Het mooiste uitzicht hadden we op (even uitzoeken??), waar we weer met een kameel een klein rondje richting uitkijkpunt door wat ruïnes maakte. Hier hebben we even genoten van de rust, want hier was gelukkig geen massa toerisme, en het zicht over de vallei aan de voet van de heuvel die we waren opgeklommen.
We vroegen de chauffeur om ons af te zetten op de avondmarkt, waar we nog even rondgelopen hebben en wat vlees en groenten probeerden te eten die compleet in sambal waren gedrenkt.
Daarna zat de dag en de tijd in de woestijn er voor ons alweer op.

Foto's heeft Linda geplaatst op haar Polarsteps account, die je hier kunt vinden:
https://www.polarsteps.com/LindaMinten
Je moet zelf wel even een accountje aanmaken, anders kun je niets zien. Ook is Linda iets verder bij met updates. Dus opgelet, spoilers.