China!

Ik zit wat te grinniken omdat Linda, net nadat ze het treintafeltje grondig heeft schoongemaakt met een paar wetwipes en haar handen heeft gedesinfecteerd, een flesje cola openmaakt dat iets teveel geschud is door onze wandeling richting trein. Resultaat: een tafel en vloer die helemaal onder de plak zit en het ritueel begint weer van voor. Al zijn de natte doekjes op en worden de tissues uit de tas gehaald, de klodder desinfectie gel wordt wel weer over de handen uitgesmeerd.
We zitten in de trein van Datong naar Pingyao, een tocht van zo'n 7 uur omdat we een trage trein hebben. We liggen op een hard bedje waar we onze tassen ook prima op kwijt kunnen. Een stuk comfortabeler dan onze reis van Beijing naar Datong, waar we naar gevoel 'houten' zitplaatsen hadden en eigenlijk te weinig beenruimte, al was die trip verder ook prima.
We hebben dus de ruimte en de tijd, een prima moment om de eerste ervaringen even samen te vatten!

China? Waarom nu eigenlijk?
Al sinds ik jong was hebben oude beschavingen en culturen mij geinteresseerd. De mooie mythen en verhalen over vergane glorie hebben mij erg geboeid en gebouwen uit de oudheid zijn vaak indrukwekkend, prachtig en een kunstwerk op zich. Denk aan onder andere al die mooie gebouwen in Rome waaronder het colosseum, de piramides en sfinx in Egypte, rotssteden van Petra in Jordanie, de Chinese muur...
China is daarbij ook nog eens een continent op zich, het kent veel verschillende culturen, landschappen en heeft turbulente laatste eeuwen achter de rug qua politiek en oorlogvoering.
Boeken van China stonden dan 7 jaar geleden al in de kast en de intentie was er ook zeker om China toen al te bezoeken tijdens mijn eerdere reizen in Azie. Helaas raakte mijn geld op na 6 maanden en was Thailand de eindbestemming. De reis was dus eigenlijk nog niet helemaal af.
Afgelopen jaar heb ik Linda gevraagd of zij open stond om een keer een langere reis te maken en het antwoord kennen jullie ondertussen, we zijn immers in China. In eerste instantie leek het land Linda overigens niks te doen, ze wilde liever naar Nepal. Maar nadat ze een aantal boeken had doorgebladerd werd ze enthousiast en werd het idee concreter. Als we dan ook maar naar Tibet gingen, nou prima.
Ongeveer een jaar later en een dik pak visumformulieren verder zijn we er dan eindelijk! We mogen 2 keer 30 dagen China in en daar gaan we het beste van maken, first stop: Beijing.

Na zo'n 19 uur onderweg te zijn geweest kwamen we aan in het hotel. Persoonlijk had ik niet heel erg lekker geslapen in het vliegtuig, dus na een klein dutje trokken we er op uit. Ons hotel bleek in een hutong te zitten, wat eigenlijk een benaming is voor steegjes tussen de wat oudere gebouwen in de stad. In veel van die hutongs zitten een hoop eettentjes, barretjes en natuurlijk toeristische winkeltjes. Hartstikke gezellig en prima om lekker even doorheen te struinen op weg naar het Tian'an Men plein.
Onderweg vallen een aantal dingen ons op, het valt best mee met de smog, het is redelijk stil en er staat bijna overal politie.
Wat betreft de smog weten we ondertussen beter. We hadden in het begin twee uitzonderlijk heldere dagen, maar daarna zag je het per dag mistiger worden.
Het weerbericht op mijn telefoon gaf ook mist aan: ongezond. Dat klopt ook wel want Linda loopt ondertussen al dagen met haar Beijing kuchje rond, zelf merk ik dat ik aan het einde van de dag wat moeite heb met diep inhaleren en een wel heel droge strot heb. Wanneer je de neus snuit is het zelfs gewoon zwart. Het doet me denken aan vroeger, wanneer ik een hele dag in de botsauto's had gezeten op de kermis en dan 's avonds ook goed moest boenen om m'n neus weer schoon te krijgen.
Er is ook een air quality index, die de luchtvervuiling meet, waar Beijing goed op scoort. Of eigenlijk beter gezegd, niet zo goed. De luchtvervuiling hier is gemiddeld zo'n 163 op de index, wat gewoonweg ongezond is. Soms met uitschieters naar 500 wat extreem ongezond en het maximum op de index is. Alles wordt dan stilgelegd totdat de meter een verantwoordere uitslag geeft. Mensen moeten in de tussentijd dan ook binnen blijven met de ramen gesloten.
Doordat de smog zo heftig is proberen ze wel maatregelen te nemen, een van de redenen waarom het zo stil is in het centrum hier is dan ook omdat er veel motorvoertuigen op gas of elektriciteit rijden. Daarnaast staat er ook verschillende plekken een verbod op toeteren en zijn Chinezen niet perse heel luidruchtig.

Nadat we door een security scan waren gekomen welke overal rond het Tian'an Men plein stonden, konden we eindelijk de vlakte op. Het plein van de poort van de hemelse vrede, dat jullie misschien ook wel van de bloederige demonstraties uit 1989 kennen, ligt voor de poort van de hemelse vrede: de Tian'an Men. Hier hangt een grote beeltenis van Mao, de communistische vader van China die in 1949 de volksrepubliek uitriep. Zijn mausoleum staat een stukje verder op het plein, waar hij zelf nog in een vrieskist ligt. Helaas hebben we dit zelf niet gezien omdat we te laat waren en het mausoleum al was gesloten, maar chinezen uit het hele land komen hem hier bekijken en eren.
In principe niet zo gek zou je misschien denken als je de geschiedenis van China niet helemaal kent, de persoon die het land heeft gesticht en iedereen gelijke rechten heeft gegeven is populair.
Mao blijkt ook de persoon te zijn die 'de grote stap voorwaarts' initieerde, een initiatief om de landbouw en industrie een boost te geven, maar uiteindelijk gigantisch faalde en aan ongeveer 40 miljoen mensen het leven kostte die door honger stierven. Een aantal jaar na de genoemde hervormingen zette hij de culturele revolutie in gang waarmee ook de maatschappij hervormd diende te worden. Het doel was om het klassenverschil te laten verdwijnen en dat er geen onderscheid meer was was in de verschillende typen arbeid. In de praktijk had dit als gevolg dat alle andersdenkenden naar heropvoedingskampen werden gestuurd of erger, waarmee ook meteen alle religies en tradities als onzin werden bestempeld. Wat dus betekende dat veel historisch erfgoed werd afgebroken en tempels werden geplunderd. Misschien dat de rode garde en rode boekje een belletje doen rinkelen?
Niet heel verwonderlijk kostte deze periode ook aan weer zo'n 8 tot 10 miljoen mensen het leven.
Verder heeft hij Stalin ook eens laten schrikken door te stellen dat hij het geen probleem vond om de helft van zijn mensen te laten sterven, als dat zou betekenen dat China als overwinnaar uit een kernoorlog met het westen zou komen.
Niet bepaald iemand die het welzijn van zijn mensen hoog in het vaandel had staan dus, wat de verering voor mij een beetje moeilijk te bevatten maakt.
Verder staat er om de 15 meter een soldaat geposteerd en is het plein omringt met grote gebouwen uit de jaren 50.
Alles bij elkaar geeft het je een heel apart gevoel. Gezelligheid kan je het niet noemen, dat hebben we daarna maar in de hutongs van West Dazhalan street gezocht waar we lekker gegeten en rondgelopen hebben. Indrukwekkend is het zeker, het communistisch hartje van China klopt hier in ieder geval nog steeds.

Ochtendgymnastiek in het park, iets wat we de dag erna in het Jing Shang park mochten aanschouwen. Een hele groep mensen wat oudere mensen die publiekelijk de muziek ineens vol open zetten en 2 a 3 nummers het lichaam even lekker los gooien. Vrij apart voor ons, maar hier heel normaal. Het park blijkt sowieso een verzamelplek voor verschillende groepsactiviteiten, want we komen nog veel andere verschillende dingen tegen.
Daarnaast is het ook nog een prachtig historisch park wat eerder bij de verboden stad hoorde, wat ons de eerste glimpen van het oude China laat zien.
Deze glimpen worden snel een volaanzicht als we de grote heuvel in het midden van het park oplopen waar we dan daadwerkelijk uitzicht op de verboden stad hebben.
Bij de ingang krioelt het van de toeristen, wat overigens voor 98% allemaal gewoon chinezen zijn. Van verboden is dan ook niet echt sprake meer, als iedereen door het oude paleis loopt waar in de loop van 500 jaar 24 verschillende keizers woonden en wat vroeger het symbolische centrum van het Chinese universum werd geacht.
Overigens, veel van die toeristische Chinezen zien niet vaak westerse mensen en we merken daarom ook dat we vaak stiekem (niet heel subtiel) op de foto worden gezet. Een enkeling durft gelukkig wel te vragen of ze met ons op de foto mogen, wat we dan natuurlijk graag doen.
Verder is het misschien goed om te weten voor degenen die ook ooit Beijing willen bezoeken dat je altijd je paspoort mee moet nemen. Zonder kom je eigenlijk nergens binnen, waaronder attracties zoals de verboden stad.

Veel verkoeling is er niet in de verboden stad. Het is zo'n 35 graden en we hunkeren naar een lekker koel drankje in de schaduw. We lezen dat er in de buurt van ons hotel een paar meertjes zijn waar gezellige barretjes aan het water zitten en besluiten daar snel naartoe te gaan.
Wanneer we neerploffen en we genieten van wat koud bier en fris, kijken we eens goed uit over de omgeving waar we zitten. We zitten op de eerste verdieping voor een open raam en zien de chinese tourgroepen met drommen voorbij lopen. Totdat ze ons plots zien zitten en er 5 minuten ongegeneerd foto's van ons worden gemaakt door een groep van zo'n 30 mensen...
Zoals ik al zei, subtiel zijn ze niet echt. Of zoals m'n zus het mooi verwoordde: "hahaha, kutchinezen :') "

De tempel van de hemel, de lama tempel (waar echt een giga Buddha in staat) en het zomerpaleis waren de hoogtepunten van de laatste 2 dagen Beijing. Waar het zomerpaleis er echt met kop en schouders bovenuit stak.
Een klein keizerlijk zomeroptrekje van zo'n 290 hectare, wat wel een beetje aanvoelt als een chinees pretpark door de hoeveelheid eet- en drinkkraampjes, hoeveelheid mensen en de manier waarop het is aangelegd. Ondanks dat het eind 19e eeuw door Europeanen tijdens de opium oorlogen in de as gelegd is, hebben ze alles toch weer prachtig herbouwd en kan je er prima een dag vullen als je de tijd hebt.
Hoewel het zomerpaleis de topattractie was in Beijing voor Linda en mij, ligt de hoofdattractie een stukje noordelijker buiten de stad. Dan heb ik het natuurlijk over de Chinese muur!
Linda had een tof tourtje gevonden online dat ook een overnachting in een tent naast de muur aanbood. Super idee natuurlijk, maakt het bezoek aan een van de zeven wereldwonderen nog net wat specialer.

Soms heb je van die dingen die ontzettend tegenvallen als je er veel van verwacht, het bezoek aan de muur valt zeker niet in die categorie. Net voordat het busje geparkeerd werd, zagen we overal waar we keken op de bergtoppen om ons heen al wat losse wachttorens staan. Maar na een korte en steile wandeling tot de plek waar we de muur daadwerkelijk op konden viel het kwartje, tussen al die torens zat ook een muur. Bij vlagen begroeit of gedeeltelijk ingestort, zag je 'm kriskras tussen en over de bergkammen lopen totdat de mist het zicht je verder ontnam.
Waar de meeste toeristen het gerenoveerde stuk muur bezoeken bij Badaling, mochten wij dus een stuk originele muur beklimmen bij Gobeiku in de buurt. De muur hadden we ook bijna helemaal voor onszelf alleen, wat de tocht van zo'n 10km alleen maar beter maakte.
S'avonds na het eten ging de backpack met kampeerspullen om en gingen we richting de muur om de tentjes op te zetten. Het was ondertussen al donker geworden en er was er niet echt een begaanbaar bestaand pad, maar een vrij stevig omhooggaande bergroute waar ik af en toe uitgleed en goed op m'n plaat ging. Ik zag echt geen hand voor ogen en de tassen die ik droeg maakten klimmen ook niet erg makkelijk. Dat en de pap in m'n beentjes zorgden toch wel dat ik een klein beetje geirriteerd boven kwam, helemaal toen het tentje opzetten in het donker ook niet echt lukte.
Maar een paar biertjes, een kampvuurtje, spekkies (blijkbaar ben ik een van de zeldzame mensen die vindt dat je marshmellows niet moet roosteren), goed gezelschap en mooie verhalen doen zulke dingen snel vergeten. Helemaal als je nogmaals beseft waar je bent als je eens goed kijkt tegen wat voor een muurtje je staat te piesen.
Na een toch wel een beetje gebroken nacht, kamperen is toch niet helemaal ons ding, konden we de muur nog met zonsopgang aanschouwen. De laatste mooie momenten voordat we de tenten gingen afbreken en via hetzelfde pad als de avond ervoor, langs een diepe afgrond(!!), terugliepen om het busje terug naar Beijing te nemen. Want daar hadden we een trein op ons wachten.

Naast Beijing dat meer dan 20 miljoen inwoners heeft, is Datong met een populatie van 3 miljoen maar een klein stadje. Zeker als je bedenkt dat er meer dan 100 steden in China meer dan 1 miljoen inwoners hebben en Datong op de 72e plaats staat in de lijst van grootste steden in het land. Even ter vergelijking: de grootste stad in Nederland tikt bijna de 750.000 aan. Dat is Amsterdam.
Bij aankomst is er overigens niks te merken van die 3 miljoen inwoners. Op het station is het vrij rustig en na een korte rit met de taxi treffen we een uitgestorven centrum aan. Gelukkig vinden we het hostel snel en kunnen we inchecken, want het is best laat en we zijn moe. Gelukkig hebben we meer dan genoeg tijd om te zien wat we willen zien, dus we kunnen 's ochtends lekker uitslapen. Dachten we.
Om half negen werden we bruut wakker gemaakt door snoeiharde house muziek. Wat blijkt, elke ochtend doet al het personeel van de omringende winkels gezamenlijk iets wat op een soort slappe variant van een line-dance lijkt. Waarna ze een peptalk krijgen van hun leidinggevende, zodat ze de dag scherp beginnen denk ik. Later op de dag zagen we ook een zelfde iets waar een rij met 20 koks even goed werd toegesproken door de keukenchef, net voordat de restaurants vol zouden lopen.

Datong was ooit wel de hoofdstad van een van de Chinese dynastieën en heeft daarom een aantal overblijfselen uit die tijd die we graag wilden zien. De hangende tempels waren erg indrukwekkend, die zoals de naam al een klein beetje verraad, aan rotswanden hangen een stuk buiten de stad. Ook de Yungang grotten die een hoop buddha's en muurschilderingen bevatten van zo'n 1700 jaar geleden waren erg mooi.
Maar hetgeen wat me het meest is bijgebleven uit Datong, is het uitzicht wat we hadden toen we een pagode(tempeltoren) beklommen in het oude stadscentrum.
Ik zeg oude, maar eigenlijk bedoel ik nieuwe. Maar dan in oude stijl. Afgelopen eeuwen is Datong namelijk van een historische, naar een grote steenkolenstad veranderd. Daarbij is het oude stadshart met de muren, op een paar tempels en andere gebouwen na, compleet verloren gegaan. Hier hebben ze spijt van, of er denkt iemand met toerisme geld te verdienen, maar feit is dat ze de oude stad aan het herbouwen zijn.
Vanaf de pagode kon je de verschillende contrasten goed zien tussen flats in de achtergrond, de nieuwe 'oude' stadsmuur daarvoor, de nieuwe 'oude' gebouwen met daarnaast het puin van de gesloopte woningen die plaats moeten maken voor nieuw 'oud' en de nog af te breken gebouwen daar dan weer achter.
Het meeste bizarre is nog dat de helft van de dingen die nieuw gebouwd zijn gewoon leeg staan. Er heeft dan soms nog wel iets ingezeten, maar was niet rendabel genoeg of iets dergelijks. Dus dan wordt er mee gestopt. En alles blijft binnen staan, net of het van de een op andere dag gewoon wordt verlaten.
Ik ben heel benieuwd of de plannen voor een verouderd Datong aan gaan slaan. Op dit moment lijkt het toerisme nog niet echt aan te trekken en zoals ik al zei is het in de avond redelijk doods. Het enige wat er is te doen is een wandeling maken op de nieuwe 'oude' stadsmuren, wat dan toch wel weer mooi was. Als je niet teveel lette op de stukken stad die nog niet af waren.
Ohja, en je paspoort meenemen. Anders kom je er dus niet op, waren we even vergeten.

Nu dus op weg naar Pingyao, waar 'oud' wel gewoon oud is!

Foto's heeft Linda geplaatst op haar Polarsteps account, die je hier kunt vinden:
https://www.polarsteps.com/LindaMinten
Je moet zelf wel even een accountje aanmaken, anders kun je niets zien. Ook is Linda iets verder bij met updates. Dus opgelet, spoilers!