Cultuurshock in Azië

De afgelopen maand heb ik flink wat uurtjes in het vliegtuig doorgebracht. Van Nadi naar Brisbane, vanuit Brisbane naar Sydney, van Sydney naar Melbourne, van Melbourne weer terug naar Sydney, van Sydney naar Hong Kong en ten slotte van Hong Kong naar Kuala Lumpur, Maleisië. De volgende vlucht die ik ga nemen zal voorlopig m'n laatste zijn, dan kom ik naar huis. Dat is op 26 Augustus, dan vlieg ik van Hong Kong naar Amsterdam. Een datum die toch redelijk dichtbij komt nu. De afgelopen vijf maanden zijn voorbij gevlogen, maar wanneer ik terug denk aan mijn tijd in Nieuw-Zeeland besef ik toch dat wel een hele poos weg ben nu. Dat lijkt allemaal al weer zo lang geleden...
Gelukkig kom ik zo nu en dan ook nog bekenden tegen die ik in die periode heb leren kennen. Zo ook weer in Sydney, waar ik bij een leuke Spaanse dame ben blijven logeren die ik in Taupo heb leren kennen.

Laten we eerst zeggen dat het in Sydney winter was toen ik daar voor de tweede keer kwam. Wat betekent dat het regent, en de temperatuur toch wel wat kouder was als ik gewend ben geraakt. Het was maar 15 graden! Weer tijd dus voor een extra laag kleren als je de deur uit gaat. En die extra laag heb ik van helemaal onderuit m'n tas heb moeten vissen. De laatste keer dat ik het enigszins koud heb gehad was namelijk in Christchurch. Een dikke twee en halve maand geleden.
Natuurlijk had ik de belangrijkste bezienswaardigheden al gezien hier, en dus bleven de eerste paar dagen beperkt tot lekker uit eten gaan en hangen in het appartementje in Surry Hills. Met af en toe een uitje naar een van de mooie plekjes in town die zij had ontdekt de afgelopen periode.
Uiteindelijk werd er een autotje gehuurd en zijn we een lekker romantisch weekendje naar de Blue Mountains gegaan. Een nationaal park dat een kleine twee uur rijden van Sydney is verwijderd. Voor degene die benieuwd zijn waarom dit de "blue" mountains worden genoemd. Dit komt door de eucalyptusbomen, welke een olieachtige substantie afscheiden die in het zonlicht de lucht blauw kleuren wanneer het van een afstandje wordt bekeken.
Van verschillende mensen had ik gehoord dat de Blue Mountains niet echt bijzonder waren. Vooral omdat we al in Nieuw-Zeeland waren geweest, zou het verre van indrukwekkend zijn. En het weerbericht beloofde ook al niet veel goeds... Maar wat ik geleerd heb de afgelopen maanden, is om niet af te gaan op wat anderen zeggen, maar om een eigen mening te creëeren. En het weerbericht aan deze kant van de wereld is ook nooit echt betrouwbaar, dus zijn we lekker eigenwijs geweest en... we hadden gelijk!
De lucht was helder blauw, uitzichten adembenemend en de memory card van de camera na twee dagen bijna vol. Ik kan me ook echt niet voorstellen dat de Three Sister's rotsformaties en de Wentworth Falls geen indruk kunnen maken op een persoon. Voor mij was het persoonlijk een van de highlights in Australië. Dus ga ik er vanuit dat de mensen die mij verteld hebben dat het iet de moeite waard was, een kamertje gehuurd hebben in een ranzig en goedkoop hostel, en 48 uur achter elkaar mens erger je niet gespeeld hebben, met het nummer Teeny Weeny String Bikini van Gunther stuck on repeat.
Inderdaad niet om over naar huis te schrijven.
Na dus een geslaagde zaterdag en zondagmiddag zijn we in de avond terug naar Sydney gegaan. Alles ging goed, behalve dat je in de stad nergens rechtsaf kon slaan. Waar ons kaartje in de lonely planet geen rekening mee hield.
Het kwam er op neer dat we anderhalf uur rond het appartementje rond gereden hebben, met het doel in zicht, zonder er te kunnen komen (Hadden we een goede route, was de weg opengebroken...). Erg frustrerend! Zeker als je vliegtuig binnen 90 minuten vertrekt. Maar uiteindelijk heb ik toch snel m'n spullen kunnen pakken, moeilijk afscheid genomen en ben ik op tijd op het vliegveld aangekomen. Om er daar achter te komen dat m'n vlucht anderhalf uur vertraging had...

Aangekomen in Melbourne is het eerste wat ik deed rennen naar de tv. Door de vertraging had ik het eerste uur van Nederland - Slowakije gemist, en daar baalde ik wel een klein beetje van. Verder viel me op dat het op de maandagavond nogal doods was in Melbourne, iets waardoor je merkt dat het niet de wereldstad is die Sydney wel is. Sydney slaapt nooit. Kwam misschien ook wel door de kou daar in Melbourne(dat toch wel wat zuidelijker ligt), het was gemiddeld 8 graden in de week die ik er was. De koudste periode in meer dan 50 jaar daar. Maar goed, de rest van de week heeft de stad me ook niet kunnen overtuigen.
Niet dat dit een probleem is, er was nog steeds genoeg te doen in, en rond Melbourne. Zo ben ik hier naar een AFL match geweest, Australian Football is de sport die de Australische hartjes in de zuiderlijke helft van het land toch wel harder laten kloppen (Rugby is de populaire sport in de noordelijke helft). En, het is best een leuke sport om naar te kijken, maar het duurt toch wel even voor je er een beetje inkomt. Er wordt gejuicht bij elke goed aangekomen pass, en echte diepgang zit er niet echt in. Maar zo nu en dan worden er een paar spelers goed omver gekegeld, wat heel veel goed maakt. Net als 95% van de wereldpopulatie krijg ik een glimlach op m'n gezicht als er een mannetje na een tackle drie keer over het veld heen stuitert, waarna ze twaalf meter verder met nog eens zes man op 'm duiken, acht knieen in z'n gezicht, om de bal af te pakken. Leed is al heel lang een goede bron van vermaak, en ik geloof niet dat dat snel veranderd.
Naast het stadion is ook het Eureka Skydeck een goede plaats om jezelf te vermaken. Blijkbaar is dit het hoogste uitzichtpunt in de zuiderlijke atmosfeer, en het is prachtig om de skyline van Melbourne te zien oplichten nadat je eerst de zon achter een paar flatgebouwen hebt zien verdwijnen.

Net buiten de hoofdstad van Victoria is er ook nog Philip Island, misschien bekend bij sommigen als thuis van de Grand Prix van Melbourne. En natuurlijk heb ik dus snel een kijkje op het circuit genomen. Waarschijnlijk is het wat imposanter als de GP gereden wordt, maar nu zag het er wat sober en saai uit. Waarschijnlijk ook doordat ik van achter een gigantisch hek alles maar moest aanschouwen, en ook geen kijkje in de pitts mocht nemen, wat ik wel graag wilde.
Gelukkig stonden er nog andere stops op het programma zoals het Koala Park en de Penguin Parade. Het is altijd wel leuk om even op je gemak Koala's te spotten en er een foto van te maken. Het zijn een van de weinige beestjes die gewoon blijven zitten als je een foto maakt.
De Penguin Parade was toch wel het hoogtepunt van de dag. Om het even duidelijk te maken voor de mensen thuis, het is geen carnavals parade en ook happy feet taffarelen zijn niet aan de orde geweest. Net na zonsondergang komen alle pinguins na een dag of dagen op zee te zijn geweest, net buiten de kust bijeen in kleine groepjes. Om daarna samen het strand op te zwemmen en zo snel mogelijk over het strand heen racen, de duinen in, om maar veilig te zijn. Doordat de Pinguins hier zo klein zijn, worden ze gezien als lekkernij door de verschillende roofvogels hier.
Best leuk om naar het hele spectakel te kijken, in een uur zie je een paar honderd van die kleine vogeltjes voorbij komen rennen. Jammer dat het zo koud was!

De dag erna gingen we met de auto de Great Ocean Road op. Zoals de naam al een beetje verklapt rij je op een soort provinciale weg langs de oceaan . Een groot gedeelte van de weg is uitgehouwen uit de rood-oranje kustwand van Australië, die naar mijn schatting (vergis je niet, het is geen Nederland) op sommige punten toch wel veertig of vijftig meter hoog was. Machtig mooi om beneden je de golven tegen de rotswand aan te zien slaan. Wat ook meteen de manier is waarop de twaalf apostelen zijn onstaan. Het zijn er overigens geen twaalf meer, maar ik geloof acht. Deze stukken lijmsteen zijn door erosie en instorten van andere stukken van de kustlijn los komen te staan van het vasteland. Toch wel een eindje buiten de kust. En zijn de hoofdattractie van de Great Ocean Road. Wat je wel aan de bezoekersaantallen merkt hier. Het staat gigantisch vol met fotograge Japannertjes en hun dure Nikon cameraatjes. Wat wel raar is, is dat een paar kilometer verderje de Bay of islands en de Bay of Martyrs hebt. Die naar mijn mening net zo indrukwekkend waren, maar waar je dan weer geen hond ziet.
Net als tijdens het weekendje Blue mountains waar ik hier toch wel weer blij dat ik niet alleen de oostkust van Australië heb bezocht, dit had ik echt niet willen missen. Reizigers hebben het vaak over het echte Australië, en nu heb ik toch wel het idee dat ik hier wat van gezien heb. Een mooie afsluiter in dit continent.

Na een dag onderweg geweest te zijn vanuit Down Under, ben ik aangekomen in Hong Kong. Het vliegveld kende ik hier goed, op de heenweg had ik een overstap van acht uur. Welke net wat te kort was om de stad te zien, dus ben ik de hele tijd op de luchthaven gebleven. Deze keer had ik hier echter drie dagen overnachting geboekt zodat ik wel het een en ander kon zien.
Hong Kong is de eerste stad waar ik me echt niet kon oriënteren. Misschien kwam het door de hitte en de hoge luchtvochtigheid. Maar naar mijn mening ziet bijna alles er daar hetzelfde uit. Overal drukte, veel knipperende reclameborden (zeker niet het walhalla voor iemand met epilepsie), gigantisch veel winkeltjes en overal massa's mensen. Ik was in Azië, geen twijfel mogelijk.
In het hostel heb ik meteen wat fijne mensen ontmoet, welke allemaal eigenlijk wel dezelfde dingen wilde zien en doen. En het belangrijkste, het klikte nog ook! Na de mensen waarmee ik in Nieuw-Zeeland heb gereisd was dit wel de fijnste groep backpackers die ik tot nu toe heb leren kennen. Jammer dat het maar voor een paar dagen was, en we daarna allemaal weer een andere weg gingen.
De eerste dag zijn we samen zoals standaard in een nieuwe plaats, het centrum gaan verkennen, de mooiste dingen gaan bezichtigen en wat van het lokale eten gaan proberen. Helaas kan ik niet zo goed tegen de lokale cuisine. Het eten is zalig, hartstikke lekker. Maar het is jammer dat ik zo'n zweterig en rood hoofd krijg als ik maar een enigszins gekruide maaltijd voor me geschoven krijg. Dit vonden de anderen trouwens hartstikke leuk. Vooral omdat ik het menu niet kon lezen, of gewoon niet wist wat het was dat er stond, koos ik willekeurig wat van de kaart... Ik ben regelmatig met gigantische honger in de Mc Donalds te vinden geweest die paar dagen nadat we al gegeten hadden. Vooral de Tom Yam is niet aan te raden!
Na nog een avondje stappen zijn we de dag erna naar Lantau Island geweest, waar de Big Buddha staat. Een groot bronzen beeld bovenaan een trap met meer dan 200 treden, met aan de ene kant een geweldig uitzicht over de Chinese Zee, en aan de andere kant een prachtig zicht op het lokale klooster in Chinese stijl.
Na een flinke poos genieten (en ik heb deze keer Echt genoten, want ik vind zulke dingen geweldig) hebben we een bus gepakt en zijn we naar het naastgelegen dorpje Tai' O gegaan. Er wordt gezegd dat het originele Hong-Kong op een soort zelfde manier heeft uitgezien. Een armoedig vissersdorpje met houten hutjes gebouwd op stelten, met daar doorheen een rivier waar natuurlijk veel bootjes lagen en een hele hoop oude vrouwtjes die je van alles en nog wat wilden verkopen uit hun gammele standjes.
Na een korte tour door het dorpje hebben we een van de vissers wat geld betaald om ons even de zee op te varen. Want het dorpje zelf was niet de reden dat we hier waren, dat was gewoon een hele leuke extra. Voor de kust van het eiland zwommen talloze zeldzame rose dolfijnen. En als je die zeldzame beestjes voor een paar Hong Kong dollars even kunt zien, waarom dan niet even de moeite nemen? En we hadden geluk, binnen 5 minuten varen hadden we er al meer dan 20 gezien, en ze waren nog vrolijk ook. Springen, salto's, net of je naar een show in het dolfinarium aan het kijken was.
Na ook nog een avondje in de Happy Valley(stadion voor paardenraces) te hebben doorgebracht zijn we naar het Holland house gegaan om het Nederlands elftal Uruguay met 3-2 te zien verslaan, en was mijn tijd in Hong Kong over.

Op dit moment zit ik in Kuala Terrenganu in Maleisië. En wat kan ik vertellen over dit land... ten eerste, het is Islamitisch. Wat hier betekend dat je netjes overal je schoenen uit moet doen als je ergens naar binnen gaat, wat echt even wennen is. Ook zijn een groot gedeelte van de vrouwen hier verpakt in gladgestreken burka's, en je wordt elke morgen traditioneel opgewekt door het gemompel van een slaapdronken Iman die oproept tot gebed door een luidspreker.
De mensen hier zijn ongewoon vriendelijk, vriendelijker dan ik ze ooit ontmoet heb, en het is echt oprecht. Vaak komen er mensen zo maar even een praatje maken en te vragen waar je vandaan komt. Waarna vaak de reactie komt "Ah, World Cup second. So sad". Voetbal is de grote sport hier, ook al stelt het voetbal hier niet zo heel veel voor. En hebben ze dus allemaal de WK finale gezien. En wordt je hier constant aan herinnerd.
Als blanke ben je hier in de kleinere dorpjes nog wel een echte attractie, en als je een camera tevoorschijn haalt willen de locals maar al te graag met je op de foto. Maleisiërs zijn ook heel trots op hun land, en ze proberen het ook allemaal positief te verkopen aan de toeristen die ze tegenkomen. En... ze verkopen geen onzin. Wat ze vertellen is dat hun land veilig, goedkoop en mooi is. En niets is minder waar. Ook is het eten hier goed te eten, en dan bedoel ik niet de Mc Donalds dit keer. Ik heb hier redelijk vaak goed en traditioneel kunnen eten. Tot mijn plezier, want er is geen mogelijkheid om te koken in de guesthouses en hostels.
Wat wel jammer is, en dat is even wennen voor mij, is dat er hier niet erg veel backpackers zijn. Vooral stelletjes en families. Maar goed dus dat m'n maatje van thuis, Robin, en z'n vriendin Loes me vergezellen in Maleisië en m'n twee weken Thailand. Zodat ik me zeker niet ga vervelen.

9 Juni kwam ik aan in Kuala Lumpur, en ik wist eigenlijk niet wat ik kon verwachten. Ik had nog minder onderzoek gedaan dan voordat ik naar Australië, Fiji en Nieuw-Zeeland ging. Dus eigenlijk alles was ik zag was een verrassing. En zoals jullie weten zijn verrassingen over het algemeen leuk!
Ook deze keer, de stad heeft een leuke mix tussen de islamitische, Indiase en chinse cultuur. Zo zie je tussen de moskee en andere gebouwen vaak ook nog Chinese, Hindoeistische en Buddhistische tempels staan. Die vaak ook zeer zeker de moeite waard zijn om even van binnen en van buiten te gaan bekijken.
Zo ben ik ook bij de Batu Caves geweest, net buiten Kuala Lumpur. Waar de hindoes een paar tempels in grotten hebben verstopt. Met een gigantisch gouden beeld van Murugan(een goddelijk hindoeistisch figuur) van 42,7 meter hoog als bewaker van de tempels, was dit toch wel het meest bijzondere dat ik in Kuala Lumpur heb gezien.
Het meest beroemde in Kuala Lumpur zijn natuurlijk de Petronas Twin towers. Het hoofdkantoor van de grootste olie- en gasmaatschappij in Maleisië. Van buiten ben je vrij om een foto te maken vanuit elke hoek, maar wil je binnen kijken dan moet je in de wachtrij gaan staan. Het is wel gratis maar er mogen maar een gelimiteerd aantal mensen per dag binnen.
De volgende morgen dus vroeg uit bed, naar de torens om in de rij te gaan staan. En eerst dacht ik, ooh dit valt nog best mee. Er stonden twintig man voor me in de rij. Maar even later kwam ik er achter dat dit niet de goede wachtrij was, en werd ik naar een andere zaal verwezen... Ik geloof dat ik nummer 667 was, of iets rond die koers. Wat een mensen! Drie uur, en een raar gesprek met iemand uit Saoedi Arabie later, was ik eindelijk aan de beurt.
Na de rest van de dag nog even lekker door Little India en China Town te hebben gewandeld, en de National Mosque te hebben bezocht. Mochten we om zes uur naar boven. Om vanuit de brug tussen de twee torens tien minuten een regenbui naar beneden te zien vallen. Niet helemaal waar ik op gehoopt had.
Ook in Kuala Lumper hadden ze een Holland House. De lokale kroeg Havanas was helemaal omgetoverd tot een oranje kermis, waar we dan natuurlijk ook de finale hebben gekeken. Hier hoef ik verder niets over te vertellen denk ik, iedereen thuis heeft deze wedstrijd natuurlijk ook gezien. En ook in Kuala Lumpur werd er na de verlenging gehuild.

Na Kuala Lumpur zijn we met de bus naar Mersing gegaan, en god, wat een chaos op het busstation. Er zijn misschien wel twintig kleine busmaatschappijen die dezelfde route rijden. En nog eens tachtig anderen die iets anders aanbieden. En afgevaardigden van al die maatschappijen overvallen elke aankomende bus en taxi om maar mensen naar hun standje te kunnen loodsen. Gelukkig waren we de dag ervoor al met de trein een kaartje gaan kopen, en werden we niet besprongen omdat we achter de bushaltes langs liepen.
Mersing zelf was niet heel bijzonder, de reden dat we hier waren was omdat het een ideale plaats was om een twee daagse tour te boeken naar het Endei Rompin National Park. En na een nachtje te zijn lek gestoken door de muggen en flink wat verhalen gehoord te hebben van Omar, de eigenaar van het hostel (expeditie Robinson vertrekt vanuit Mersing, en hij werkt daar al jaren aan mee), zijn we de dag erna naar de jungle gegaan.

Het eerste wat we daar te horen kregen is dat onze gids een Megadeth fan was in zijn jonge jaren. Robin had een petje op van de band, en dat vond hij helemaal geweldig. Natuurlijk verwacht je niet dat iemand in islamitisch Maleisië naar dezelfde lekkere herrie luistert als dat je zelf doet in Nederland. Mede omdat je hier op de radio alleen maar Chinese, Indiase of Indonesische muziek hoort. Maar blijkbaar is de metalscene hier nog best groot ook!
Iets anders wat je niet elke dag meemaakt, is dat de apen je ontbijt stelen. Waardoor we een lekker vitamine- en mineraalrijk ontbijt kregen, bestaande uit chocolade en aardbeien koekjes.
Nadat we deze hongerig naar binnen hadden gewerkt zijn we aan een vier uur durende jungle trek begonnen. Regelmatig zagen we tijdens deze wandeling sporen van olifanten met daarnaast verse uitwerpselen, wat betekende dat er heel dichtbij een kudde olifanten de jungle aan het omploegen was. Na een flinke tijd deze sporen te hebben gevolgt raakten we deze kwijt, en heb ik dus geen flaporen meer gezien. Ik had er toch graag een paar in het wild gezien.
Wel zat er regelmatig een bloedzuiger op m'n voet geplakt, wat ik toch niet helemaal fijn vond, al voel je er niks van. Die rare zwarte dingen hebben maar een paar seconden nodig om op je schoenen te klimmen en omhoog naar je enkels of sokken te kruipen. Je kunt ze er wel gewoon afpakken, maar voordat je ze weggooit hebben ze zich alweer in je duim of een andere vinger vastgezogen. En tegen de tijd dat je er een kwijt bent, is de kans groot dat een andere alweer omhoog gekropen is. Niet te lang stil blijven staan dus!
Na een dikke twee uur lopen kwamen we aan bij een waterval, waar we dankbaar even een duik hebben genomen. Geen bloedzuigers of andere rare beesten, en heerlijk helder koud water. Zalig! Na hier een uurtje lekker gebadderd en wat foto's te hebben geschoten zijn we weer teruggelopen.
De dag erna kwamen we erachter dat de gids ons alleen had laten slapen in ons hutje in de jungle. In de avond was hij weggegaan om vuilnis weg te brengen en wat boodschappen te doen, toen hij de kudde olifanten tegenkwam die we eerder op het spoor waren. Blijkbaar was die ontmoeting nogal wat, want die nacht was hij zo bang dat hij niet meer terug durfde te komen.
Nadat de gids alles in geuren en kleuren had verteld, en we wel een degelijk ontbij naar binnen hadden gewerkt, was ik toch wel blij dat we die kudde de dag ervoor niet tegen waren gekomen. Doordat er een klein olifantje bij was, was de rest nogal protectief, en vallen ze snel aan. Ik kon me het voorval met de Cassowary nog goed herinneren.
Even later begonnen we aan een flinke dag kayakken. Een heerlijk ontspannend tochtje langs de rivier, waar af en toe een stroomversnelling Robin bijna de das om deed. En het enige wat je hoorde in het woud, naast de insecten, was zo af en toe een brul van een tijger, het gekrijs van een aapje of een ruzie zoekend everzwijntje aan de rivierkant. Heerlijk sereen.

Volgende stop was Tioman Eiland, maar we konden daar niet meteen heen omdat we geen accomodatie en een ferry ticket voor die dag hadden. Een van de andere gidsen/koks die we in de jungle hadden ontmoet had ons aangeboden om ons naar een leuk restaurantje en een bar te nemen. En wat hebben we gelachen die avond!
Het chinese barretje waar hij ons mee naartoe nam bleek een karaoke bar te zijn, met een afwerkkamertje voor de chinese hoertjes die daarbinnen ook hun geld verdienden. Terwijl Robin, Adjak en ik klassiekers als Livin La Vida Loca, I want it that way, Sunny, Hey Jude, Gimme all your lovin, en No woman no cry zongen. Werden er in een kamertje achter ons zweterige locals afgewerkt door net iets te forse dames. Regelmatig ging de technomuziek (ik weet ook niet waarom) achter weer aan en zag je er weer twee naar binnen sluipen.

Na wonderwel een frisse ochtend zonder kater, gingen we op weg naar het eiland. Wat twee uur varen buiten de oostkust lag. Hier hebben we een tour rond het eiland gedaan, lekker gesnorkeld en genoten van het heerlijke weer. Wat betekend dat we lekker op het strand hebben gerelaxed, een aantal koele biertjes genuttigd hebben en naar de aapjes hebben zitten kijken die door de spullen van mensen aan het graaien waren op zoek naar eten. Ik kan ook iedereen adviseren om geen spullen buiten achter te laten als er apen in de buurt zijn, want de volgende morgen kan het zo maar weg zijn.
Van Tioman zijn we naar Cherating gegaan, met een korte tussenstop in Pekan. We hebben dit stuk vooral met een lokale bus gereisd, die echt spotgoedkoop is, en ook nog eens leuker! Aparte schoolbussen hebben ze hier niet, dus net als in Nederland kan het voorkomen dat de hele bus zit met schoolkinderen. Wanneer deze je zien, staan bijna alle schoolmeisjes te giechelen en de gasten naar je te gapen. En hoe vol de bus ook is, ze gaan liever niet naast je zitten. Ze vallen liever zes keer om dan dat ze naast die gekke blanke man gaan plaatsnemen.

Cherating is een klein plaatsje aan de oostkust, en volgens de lonely planet had het plaatsje een aantrekkingskracht die reizigers daar een dag, week, maand of zelfs jaren langer extra kan houden. Ik zelf vond twee dagen meer dan prima daar, heel bijzonder was het plaatsje zelf niet.
Wat hier wel bijzonder was, en dit wilde ik in Australië al graag zien maar liep nogal uit op een flop, was het zien van een schildpad die eieren legt. het hele proces ga ik niet beschrijven, want dat is wellicht niet interressant, en duurde een beetje lang. Een schildpad is natuurlijk niet heel erg vlot. Maar ik vond het geweldig om een keer mee te maken. Mede doordat de gids die ons meeniem van alles vertelde over hoe ze de populatie van de beestjes weer op aan het krikken zijn, en we met wat kleine schildpadjes mochten spelen en vrijlaten in de oceaan.
Een ander iets wat in principe niet veel lijkt voor te stellen, maar me toch weer als een klein kind liet voelen. Was het vuurvliegjes kijken op de rivier. In een klein motorbootje gingen we de stroom water op om binnen tien minuten helemaal betoverd te zijn.
Wanneer de gids een met oranje plastic bedekte zaklamp pakte, en hiermee zwaaide. Kwamen de vliegjes ze binnen no-time van alle kanten van de rivier en dwarrelden ze knipperend neer op de verschillende bootjes. het leuke was om er af en toe eentje te vangen. En dan bedoel ik niet doodslaan, voor de sadisten onder ons. Maar gewoon je hand open houden wanneer er eentje voorbij komt vliegen. Ze zijn nogal makkelijk te vangen, en blijven lekker lang zitten. Zo nu en dan kroop er ook eentje op iemand z'n neus wat er natuurlijk belachelijk uitziet.
Helaas was het niet mogelijk om met mijn camera hier foto's van te maken. Ik had het graag gedeeld met jullie. Maar net als vele prachtige sterrenhemels, doen vuurvliegjes het niet zo goed op de goedkopere camera's.

Nu ga ik toch maar weer eens een eind breien aan m'n eindeloze reeks oeh's en aah's. Heb het idee dat ik elke maand weer meer te vertellen heb dan de vorige, en ik geloof dat ik ook nog wel eventjes zou kunnen doorschrijven. Als ik dat zou willen tenminste, ik vind het wel weer eventjes goed zo.
Mijn volgende en voorlopig laatste verslag zal vanaf m'n luie stoel thuis worden geschreven, en dat zal wel weer even wennen worden. Maar daar wil ik nog niet teveel aan denken. Nu ga ik nog even goed genieten van m'n laatste maand reizen.

Tot snel allemaal!

(Foto's komen snel)